Eşik

Sanırım insanın bir eşiği var, o eşiği geçtikten sonra artık kafayı bir şeye takamıyorsun. Başladığın noktaya yakın bir yere dönüyorsun. Başladığın noktaya dönüyorsun da, o artık o aynı sen olmuyorsun. İnsan kendini de zaman içinde, yeni durumlarla karşılaştıkça tanıyor ve hissettiklerine, düşündüklerine, bunların ona yaptırdıklarına çok hayret ediyor. Ne kadar aptal, ne kadar gerçek dışı, mantıksız düşünebildiğini, davranabildiğini görüyorsun. Evet dünya benim etrafımda dönmüyor. Evet insanların benim dışımda hayalleri, sorunları var. Onların kararlarını yönlendiren benim dışımda etkenler var. Ben çoğu zaman akıllarına bile gelmiyorum (ki bence en kötüsü bu), ama bütün davranışlarının bana yönelik olduğunu varsayıyorum. Her şeyi üzerime alınıyorum. Bütün insanlık benim isteklerimi gerçekleştirmek için türlü fedakarlıklar yapmak zorunda değil. Yine de yeniden aynı durumla karşılaşsam farklı davranabilir miyim, emin değilim.

Ben şimdi bunları anladım ve sadece söylenenlerin yerine ulaştığının bilinmesini istedim. Sorulmadığı halde her şeyi anladığını ispatlamayı amaç edinmiş öğrenciler gibi. ...

Bütün bu yazdıklarım gene her şeyi bir sonuca bağlama, açıklığa kavuşturma çabası... Maalesef gerçek hayat bu kadar basit değilmiş. Ortak bir arkadaşımızın dediği gibi, bazen sorularla, soruları yaşayabilmek gerekliymiş, cevaplar olmadan.