Devamlılık

Bir çok yer gezip de yeni bir yere gelen insan, daha önce yaşadığı yerlerdeki arkadaşlarını kaybetmek istemiyor. Hatta yeni yerdeki yeni hayatımın, daha önce yaşadığım yerlerde yaptıklarımın sonucu olduğunu düşünmek çok hoşuma gidiyor. Yani hiç bir şey boşa gitmemiş, kesintiye uğramamış, kaybedilmemiş, her şey tam olması gerektiği gibi gelişiyormuş gibi. Hikayeler güzeldir.

Bugün vapurla Kadıköy'den dönerken Beyazıt kulesini görünce, Moda'da gezerken, Yakup 2'de duvarlardaki resimlere ya da Leb'i Derya'da manzaraya bakarken, Beyoğlu'nda yürürken de devamlılık duygusuna kapılıyorum, ama bu benim hayatımın dışında, ama benim hayatımı kapsayan bir şey. Bu basit ve sığ, milliyetçiliğe yakın bir duygu gibi görünebilir, belki öyledir. Ama annemin, babamın, teyzemin, eniştemin, kitaplarını okuduğum, şarkılarını dinlediğim insanların yaşadığı, oturduğu, gezdiği yerlerde olmak hoşuma gidiyor. Sanki çok gerilerden gelen bir yolda yürüyormuş gibi. Bu duyguya kapıldığım zaman ben turist olmaktan çıkıyorum, baktığım şey turistik olmaktan çıkıyor.